227.Czarny Orszak

  Witajcie kochani, chcę Was przeprosić za tą dłuższą przerwę w publikacji ale nie byłam po prostu w stanie blogować, kilkanaście dni temu odeszła z tego świata bliska dla mnie osoba, długo dochodziłam do siebie. Nie mogę dalej tego trzymać w sobie
muszę się tych emocji wyzbyć. Był to pierwszy pogrzeb na którym byłam w życiu, może dlatego to tak bardzo przeżyłam. Od urodzenia  znałam tylko jednego dziadka, dlatego darzyłam go podwójną miłością i uczuciem, był wyjątkowo osobą, jako dziecko z moimi dziadkami spędzałam całe miesiące, nie ma słów jakie wyraziłyby moją wdzięczność za te piękne lata jakie przeżyłam u moich Dziaków. Im byłam starsza tym rzadziej ich odwiedzałam, byłam pochłonięta innymi sprawami, dlatego teraz tak bardzo żałuje że nie spędziła z nim więcej czasu. Dziadek był dla mnie kimś na wzór mędrca, to on zaraził mnie miłością do historii, przyrody, to z nim uczyłam się jeździć na rowerze, to z nim chodziłam na dalekie spacery. Dziś zostały mi już tylko wspomnienia. Kilka dni temu umarł, umarł u boku wszystkich dzieci i żony, widzieli jak ich ojciec, mąż odchodzi, umiera, a on widział ich,  było to wielkim błogosławieństwem, że w tej ostatniej drodze cała rodzina była przy nim, przy jego łóżku, zanim umarł uronił łzę i spojrzał na wszystkich, to straszne gdy się widzi jak osoba którą znałaś odchodzi na twoich oczach, niestety nic nie dało się zrobić serce przestało bić, przestało bić. Gdy po raz pierwszy w pustą noc ujrzałam zwłoki uroniłam łzę, mimo to nie bałam  się jego zwłok, jak mogłam się bać ciała mojego Dziadka, przecież on tak bardzo mnie kochał, przecież on tak dużo mi dał. Widziałam go w trumnie, nieruchomego, widziałam rozpacz bliskich, miałam wrażenie że zaraz się obudzi, ruszy głową, że wstanie, ale on nie wstał, nie drgnął, był jak posąg, chciałam jak najdłużej być przy nim, przecież to były ostatnie chwile gdy go widziałam. Nie mogłam spać, płakałam, aż do chwili gdy go pochowali. I przyszli oni, czarny orszak, pożegnałam się, ostatni raz dotchnełam jego dłoni, tej dłoni jaka mnie karmiła miłością. I zamknęli jego trumnę, wyszliśmy na dwór przed ogromny dom, dom który zbudował on, wszyli wszyscy, rodzina, znajomi, i nagle po wielkich schodach wyszli oni z jego trumną, jak tylko zobaczyłam, że go wynoszą rozpłakałam się, nie mogłam się powstrzymać, wiał silny wiatr, sypał śnieg, śnieg który on tak bardzo kochał, nie czułam wtedy nawet zimna, wiatr owiewał moje włosy, ze łzami w oczach towarzyszyłam mu w ostatniej podróży, idąc w pierwszym szeregu, ostatni raz odprowadziłam go do figurki, tyle z nim niegdyś spacerowałam i nagle przyszedł czas na ostatni spacer. Piękna msza i wreszcie spoczynek, nigdy nie zapomnę dźwięku piachu który spadał na jego trumnę był on coraz cichszych aż wreszcie się skończył tak jak skończyło się jego życie, ziemia mi go zabrała. Byłam w rozpaczy, długo do siebie dochodziłam, a jeszcze dłużej jego dzieci i żona, nawet teraz podczas pisania uroniłam kilka łez, łez oczyszczenia. Chciałabym powiedzieć do zbaczanie,  tak jak on do mnie mówił ale muszę powiedzieć żegnaj, żegnaj DZIADKU.

The spell has been broken...I loved you so
You were my lesson I had to learn

I yearn to say good-bye