224.Tropikalny Rejs

   

Witam serdecznie wszystkich przybyłych gości. Proszę usiąść wygodnie, rozkoszować się widokiem palm oraz zachodzącego słońca i wysłuchać tego co mam wam do powiedzenia

A opowiem wam o pewnym tropikalnym rejsie, który trwa już ponad 5 lat. Otóż 1 Lipca 2008 roku czyli dokładnie pół dekady temu, pewna szukająca swego życiowego creda gimnazjalistka w pewien upalny, tropikalny wieczór założyła bloga, któremu dała nazwę  JET, takim też samym nickem nazwała siebie, aby podkreślić bliskość z blogiem, chciała aby jej nick kojarzył się z podróżami, tropikami, ze wszystkim co pozytywne i dobre nie wiedziała wtedy, że ten blogowanie stanie się pewnym etapem jej życia, że przyczyni się do tylu zmian w jej życiu, że dzięki niemu pozna tylu wspaniałych osób oraz że przeżyję cudowną i nie zapominaną przygodę, że wyruszy w tak długo podróż i wiele się nauczy. Wiele dało i nauczyło mnie blogowanie, po pierwsze blogowanie sprawiło że stałam się pewniejsza siebie, silniejsza, dowartościowana, szczęśliwsza, pokorniejsza, bardziej altruistyczna; tak wiele zawdzięczam wam Czytelnikom, to wy wspieraliście mnie, byliście powiernikami moich przemyśleń, to wy byliście gośćmi moich wielkich imprez blogowych, to dzięki wam mogłam czuć się doceniona i spełniona, mogłam spełnić swoje blogowe marzenia, i kształtować siebie oraz innych, mogłam poczuć smak sukcesu i popularności, wreszcie mogłam liczyć na wsparcie i czuć się potrzebna.. Wiem że moja praca tu, przyniosła, wiele owoców, zarówno dla mnie jak i dla czytelników i to właśnie cieszy mnie dziś najbardziej. Jeżeli chociaż przez chwile moje słowa, imprezy, grafika czy komentarze sprawiły, że na waszych twarzach pojawił się uśmiech,  to mój główny cel był osiągnięty, chciałam dać wam jak najwięcej dobrego, wiem że nie byłam idealna, mogłam podczas tego długiego rejsu kogoś przez przypadek skrzywdzić, dlatego chcę powiedzieć Przepraszam. Zarówno fanów jak i zagorzałych antyfanów wspominam dziś mile i często w pamięci do was wracam ;) Jest tyle osób którym chciałabym podziękować osobiście, przez te 5 lat poznałam tysiące osób, z których duża większość już odeszła z blogosfery, wiedzcie że nigdy o Was nie zapomnę. Dziś czuje wielką radość, spełnienie i dziękczynność za wszystko co mi ofiarowaliście. Wierzcie w siebie wyznaczajcie sobie cele i je spełniajcie.

Czy widzieliście jak złota tarcza na niebie powoli zmierza do Lini horyzontu, to znak że muszę już kończyć, przez kolejne dni aż do końca lipca tarcza ta będzie wciąż świecić.

Uśmiech jest jak słońce, które spędza chłód z ludzkiej twarzy.